६३ ची सुरवात - अजेन्डा आहे

 *६२ ची सुरवात - अजेन्डा हवाच हवा! *

काल बाप्पांचं आगमन असल्याने यांत्रिक पद्धतीने वाढदिवस साजरा झाला नाही. केक नाही की हैप्पी बर्थडेची इंग्लिश धून नाही. अनाहता, दीपाली आणि उल्का यांनी औक्षण केलं आणि नंतर बाप्पांची आरती झाली. सर्व काही सात्विक. मला बरं वाटलं. हल्लीवाढदिवसात नाही मन रमत - मी कितीही उल्हसित आणि सकारात्मक असलो तरी. मला तो 'तोचतोचपणा' नाही आवडत, वर्षानी येणारअसला तरी! सगळं कसं उत्स्फुर्त असलं पाहिजे. माहिती आहे की ते शक्य नाही. 

लोक बाप्पांमध्ये बिझी असल्याने शुभेच्छासुद्धा कमी आल्या. साधारण साडेपाचशे मित्रांनी व्हाट्सअप आणि फेसबुकचा आधार घेतलाआणि क्षणभर माझ्यासाठी 'चिंतन' केलं. पुरेसं आहे तेव्हढं. पण ...... रात्री दहा वाजता मीही एक पोस्ट टाकली आणि 'थँक्स' म्हणालो. (मनात विचार आला - अरे काय चाललंय हे ? कुठे चाललो आहोत आपण? जिवंतपणा हरवला काहो ?) 

पंधरा वीस मित्रांनी आणि नातेवाईकांनी फोन केले. त्यांच्या बरोबर केलेला संवाद मात्र मनास भावला. आणि मी खूप खूप थँक्यूम्हणालो. मजा आली का? तर 'हो' कारण संवादात तोचतोचपणा नव्हता. खूप नाविण्य होते. विषय वेगळे होते. ओलावा होता. ' तू कसाआहे ? ' हे जाणून घ्यायची इच्छा होती. खरं सांगतो - याचं लोकांनी खऱ्या अर्थाने माझ्या 'वाढीचे' स्वागत केले. खूप दिवसांनी बोललं कीबरं वाटतं. मुख्य म्हणजे बोललं की बरं वाटतं. 

*मला तर असं वाटायला लागलं - दोन वाढदिवसांच्या तारखांमध्ये एखादा 'दिनांक पकडावा' आणि फोन उचलावा. आणि सांगावं - 'मित्रा तुझी आज आठवण आली म्हणून फोन करतोय. कसा आहेस?'. मग प्रदीर्घ गप्पा माराव्या - अघळपघळ, किंचित चावणट, जुन्याआठवणी काढत - नवीन काही सांगत.' मी हा प्रयोग नेहमी करतो आणि मित्रांच्या मनात 'घर' करतो - ३६४ दिवस. प्रत्येक मित्राचीखासियत माझ्या मनात रुजलेली आहे, त्या 'रुजवातीला' मी फोन करून खत पाणी घालतो. And I call this as ‘sustainable relationship’. मंडळी आपल्या कृतीनं 'संबंध' निरपेक्ष पद्धतीने वाढला पाहिजे. *

झोप लागत नव्हती म्हणून विचार करत होतो पडलो होतो. जुनी बकेट लिस्ट चेक केली. जे पॉईंट्स बाकी राहिले होते ते उडवून टाकले. म्हटलं जुनी लिस्टच डिलीट करावी आणि नवी तयार करावी. साफ सफाई फार महत्वाची असते. वेळ निघून गेली कि हातात काही नाहीअसं व्हायला नको. 'आयटेम' कमी केलेले बरे, काळ काम वेग लक्षात ठेऊन गणित बसवावं. मी पाच दहा वर्षात मरणार आहे याची नोंदघेणं फार महत्वाचं. 

मागच्या वर्षी ठरवलं होतं की 'दुसरं' पुस्तक - 'Exit-Entry : Golden Prison of Saudi ' लिहायला घ्यावं. पण नाही जमलं. चार पाचपुस्तकं लिहून होतील इतका ऐवज डोक्यात आहे. तो कागदावर उतरवण्याचा प्रयत्न करावा असं परत योजतोय. गंमत म्हंजे पुस्तकांचीटायटल्स सुद्धा ठरवली. 'आफ्रिका - पुनश्च एकदा', 'Textures of East and West’,  ‘Iranian Odyssey’ etc. This task will occupy me for 5 years. Wow 🤩. बस्स, रितं व्हायचं. 

Second top most item is learning ‘synthesizer’. खरं तर मला पेटी शिकायला आवडेल. पण आठ वर्षांपासून अडगळीत पडलेलाकॅसिओ वाट बघतोय ना.

तिसरा आयटम फारच मजेशीर आहे. Youtube चॅनल तयार केले त्यावर बॅकपॅकिंग विषयी प्रबोधन करायचे, प्रवास करतांना. VDO पोस्ट करायचे आणि जुन्या ट्रिप विषयी बोलायचे. जमलं तर पॉडकास्ट करायची माहिती. लोकांनी खूप फिरावं असं मला वाटतं. 

या तीनही गोष्टी आव्हानात्मक आहे, भेजा फ्राय करणाऱ्या आहे.  तितक्याच आनंददायी सुद्धा असतील. 

चौथा आयटम .... आत्ता नाही सांगत. 

सकाळ झाली. नवे आयुष्य, नवी स्वप्ने. मी एकदम फ्रेश झालो. माणसाला जगण्यासाठी अजेन्डा हवा असतो हे नक्की. तो नसेल तर ' भयानक पोकळी ' निर्माण होते असं मला वाटतं.  ऍक्टिव्हिटी keeps you busy. एक नवा प्रवास सुरु झालाय. New possibilities are acting as booster. कुठेतरी देव आहे असं मला अचानक वाटलं. मग माझ्या मित्राचं विधान मला तितक्याच प्रकर्षाने आठवलं - आपलेविचार हेच आपले देव आहे. आज सकाळी मी Zero corrupt आहे. एकदम 'शुद्ध - pure ' आहे. खूप कामं बाकी आहे असं वाटतंय. खूपकरण्याजोगं आहे असंही वाटतंय. हे जे 'वाटणं' आहे ते महत्वाचं. तेच 'जगणं' होय. 

स्वत्यस्तु ते कुशल्मस्तु चिरयुरस्तु